Κλασσική περίπτωση δυσλειτουργικής επικοινωνίας

«Ще платите глоба в банката!» μου είπε σε άπταιστα Βουλγαρικά και εγώ έμεινα να τον κοιτώ με το απορημένο βλέμμα του ανθρώπου που θέλει, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει τον συνομιλητή του.

«Ще платите глоба в банката!» επανέλαβε με πιο έντονη φωνή, συνοδεύοντας τη αυτή τη φορά με τη χαρακτηριστική κίνηση της ανάστροφης του ενός χεριού που χτυπά μέσα στην παλάμη του άλλου. Λίγο η κίνηση των χεριών του, λίγο η λέξη μπάνκα, δεν άργησαν να με ζώσουν τα φίδια. «Έχει γούστο να πληρώσω και πρόστιμο από πάνω» σκέφτηκα.

Μάζεψα όσο κουράγιο μου είχε μείνει, τέντωσα και το πονεμένο μου γόνατο και με καθαρή φωνή του απάντησα σε άπταιστα Ελληνικά «όχι» συνοδεύοντας το και με το χαρακτηριστικό κούνημα του κεφαλιού μου δεξιά – αριστερά. Παρόλη την άρνηση μου όμως, αυτός συνέχισε να γράφει και εύλογα αναρωτήθηκα «τι δεν κατάλαβε;»

Το πως βρέθηκα κατακαλόκαιρο και καταμεσήμερο κάτω από τον καυτό ήλιο, σ’ ένα χωριό στη μέση του πουθενά στη Βουλγαρία, να προσπαθώ να συνεννοηθώ με έναν αστυνομικό, χωρίς κανείς μας να μιλάει κοινή γλώσσα, είναι μια ιστορία που τσακίζει ακόμα και σήμερα την οδηγική αξιοπρέπεια μου. Λίγο το γκάζι που είχα ανοίξει παραπάνω, λίγο μια σειρά από σαμαράκια στο σημείο που έπεσα στα φρένα, δεν άργησε να γίνει το κακό, με τη μηχανή μου να σταματά στραβώνοντας τη ζάντα της στο πεζοδρόμιο του κυκλικού κόμβου, εγώ να αγοράζω το ισόγειο οικόπεδο και με τον συνεπιβάτη μου να ίπταται από πάνω μου, για να προλάβει να «αγοράσει» οικοπεδάκι λίγο ψηλότερο από εμένα. Για να έχει καλύτερη θέα…Και όλα αυτά με την τρομακτική ταχύτητα των 20 χιλιομέτρων. Μια στραβή ζάντα η ζημιά μας…Ευτυχώς…

Εκεί που μάζευα την καταρρακωμένη μου αξιοπρέπεια και υπό το βλέμμα άλλων οδηγών έσπρωχνα το θηρίο των διακοσίων σαράντα κιλών στην άκρη του δρόμου, ήρθε και η τροχαία. Αφού μου ζήτησε τα χαρτιά μου, άρχισε να γράφει σε ένα μπλοκάκι. «Καταγράφει το συμβάν» σκέφτηκα με αφέλεια. Μα όταν η λέξη «μπάνκα» μπήκε στη μέση κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν πιο σοβαρά.

Να μην τα πολυλογώ, όσο αυτός συνέχιζε να γράφει και να λέει «μπάνκα» και «εύρο» τόσο εγώ κουνούσα το κεφάλι μου δεξιά αριστερά, αρνούμενος να πληρώσω. Μοιάζαμε σαν δύο πεισματάρικα δεκάχρονα σε ένα παιχνίδι δύναμης, για το ποιος θα νικήσει. Τρεις ώρες αργότερα, με την παρέμβαση δύο αξιωματικών υπηρεσίας, ενός διερμηνέα που μιλούσε αγγλικά και ενός που μιλούσε ελληνικά, άφησα πίσω μου το αστυνομικό τμήμα του χωριού, υψώνοντας το χέρι μου που κρατούσε ένα απλό αντίγραφο από το βιβλίο συμβάντων.

Αφιέρωσα πέντε δευτερόλεπτα για να χαρώ την νίκη μου και ετοιμάστηκα για το νέο γολγοθά, να μεταφέρω στη Κομοτηνή (ευχαριστώ Σταύρο) τη μηχανή μου για επισκευή. Και αρχίζει ο δεύτερος γύρος παραλογισμού. Οδική βοήθεια με Ισπανό που ήταν παντρεμένος στη Βουλγαρία και δε μιλούσε γρι αγγλικά.«Στα σύνορα» να του λέω εγώ, να κουνάει το κεφάλι προς τα πάνω κάτω αυτός δείχνοντας μου ότι αρνείται να πάει. Τηλέφωνο και κόντρα τηλέφωνο με την ασφαλιστική, «εκεί θα σας πάει κύριε» να μου λένε με αγανάκτηση «μα αυτός εδώ κουνάει το κεφάλι του προς τα πάνω και μου λέει όχι» να τους λέω εγώ.

Ευτυχώς η παρέμβαση ενός περαστικού ξεκαθάρισε τον προορισμό μας και υπό τους ήχους του «Gazella-Andilopa» τοπικού ποπ άσματος που το άκουσα σε πενήντα διαφορετικά ρεμίξ, φτάσαμε στα σύνορα. Οι Βούλγαροι οδηγοί έχουν τη συνήθεια να αναβοσβήνουν τα φώτα, ειδοποιώντας με τον τρόπο αυτό τους άλλους οδηγούς, για μπλόκο της τροχαίας. Καθώς τα χαρτιά της μηχανής μου ήταν σε φωτοτυπία είχα το άγχος των μπλόκων. Κάθε φορά λοιπόν που έβλεπα ένα οδηγό να αναβοσβήνει τα φώτα, γυρνούσα στον οδηγό μας και τον ρωτούσα «polizei?» Αυτός όμως κουνούσε δεξιά αριστερά το κεφάλι του δείχνοντας μου με τον τρόπο αυτό πως δεν είναι αστυνομία. Και τσουπ, στην επόμενη στροφή, να το μπλόκο της τροχαίας. «Με δουλεύει τελικά;» αναρωτήθηκα. «Γιατί κουνάει το κεφάλι του δεξιά αριστερά και λέει όχι, αφού κάθε φορά έχει αστυνομία;»

Τα γκισέ των συνόρων φάνηκαν με τις σημαίες Βουλγαρίας και Ελλάδας να ανεμίζουν δίπλα – δίπλα. Περάσαμε τον έλεγχο και με ανακούφιση είδα το φορτηγό της οδικής και το Σταύρο να με περιμένουν. «Έλα γιατί με τρέλανε αυτός του λέω. Του έλεγα ότι έχει μπλόκο της τροχαίας και αυτός κουνούσε το κεφάλι δεξιά αριστερά για να μου δείξει πως δεν είναι!»

«Α, δεν το ξέρεις» μου απάντησε, «όταν κουνούν το κεφάλι δεξιά-αριστερά, εννοούν ναι!»

ΥΓ1. Ο κυκλικός κόμβος με θέα το ποτάμι έξω από το χωριό Byala, κοντά στο Veliko Tarnovo είναι πλέον ιδιοκτησία μου. Βρίσκομαι σε διαπραγματεύσεις με τον συνεπιβάτη μου την ημέρα εκείνη, να αποκτήσω το 100% των δικαιωμάτων, ώστε να φέρει και επίσημα το όνομά μου.

ΥΓ2. Προς αποκατάσταση της οδηγικής μου αξιοπρέπειας, όση ώρα περίμενα την οδική βοήθεια, οι ζάντες τριών πολυτελών οχημάτων είχαν την ίδια τύχη με τη δική μου, εξαιτίας των σαμαρακίων!

ΥΓ3. Χιλιοειπωμένο, αλλά απαραίτητο. Ούτε βήμα χωρίς εξοπλισμό.

ΥΓ4. Αν δεν έχετε επισκεφτεί τη Βουλγαρία, κάντε το ! Πρόκειται για μια πανέμορφη χώρα, με απίστευτες φυσικές ομορφιές, στριφτερές διαδρομές και ευγενικούς ανθρώπους.

Το καθιερωμένο τετραήμερο ταξίδι μας ή τα Σαββατοκύριακα που οργανώνουμε στη Ροδόπη, μπορούν να σας πείσουν για τα λεγόμενα μου. Και όσοι συμφωνούν μαζί μου, ας κουνήσουν το κεφάλι τους. Πάνω κάτω παρακαλώ, μη μπερδευτούμε πάλι!