Το αυτοκόλλητο

Δημοσιεύτηκε από Δημήτρης Κουτζαμάνης στις 13 Ιουνίου, 2019

Κατηγορίες

Ετικέτες

Περίεργη ράτσα εμείς οι μηχανόβιοι. Έχουμε τα κολλήματα μας, υπερασπιζόμαστε μέχρι τελικής πτώσης τα πιστεύω μας. Μην θίξεις τη μηχανή μας, μην πεις κακό λόγο για τον εξοπλισμό μας. Ατέλειωτες οι μάχες, πια ταξιδεύει καλύτερα, πια στρίβει καλύτερα, πια φρενάρει καλύτερα. Κουβέντα που μόνο με ένα τρόπο μπορεί να τελειώσει, να σηκωθεί ο Μιχάλης Οικονόμου και να πει " στο τέλος όλοι θα πάρετε GS".

Όμως το μεγαλύτερο φετίχ μας είναι τα αυτοκόλλητα. Ναι αυτά που στολίζουν τις βαλίτσες και τα φέρινγκ μας. Όχι αυτά που διαφημίζουν λάδια, περιοδικά και συνεργεία. Για τα άλλα λέω, αυτά με τις σημαίες κρατών και θυρεών πόλεων. Δεν είναι εκεί χωρίς λόγο. Καθένα από αυτά έχει να διηγηθεί μια μικρή ιστορία, πως έφτασε να στολίζει μια βαλίτσα μηχανής. Ιστορίες αστείες αλλά και δυσάρεστες, απρόοπτα και άλλα πολλά. Μιλούν για το όνειρο που γέννησε η φαντασία ενός ανθρώπου και το δρόμο που ακολούθησε μέχρι να φτάσει σε ένα κατάστημα με σουβενίρ και να το αγοράσει. Πάνω απ' όλα όμως, το αυτοκόλλητο έχει να διηγηθεί την ιστορία ενός ανθρώπου που αποφάσισε να σηκωθεί από τη βολή του καναπέ του, να δραπετεύσει από την αποστειρωμένη του γυάλα και να δημιουργήσει αναμνήσεις.

Αυτό είναι το λειτούργημα που επιτελεί το αυτοκόλλητο. Να σου πει ο άλλος "Πήγες και Νορβηγία;" και εσύ να φορέσεις το καλύτερο χαμόγελο σου και να αρχίσεις τα " Ναι έχω πάει, κάτσε να σου πω και μια ιστορία". Και με τον τρόπο αυτό να ζήσει ακόμα μια φορά το ταξίδι.

Αν με ρωτάτε, μοιράζομαι και εγώ μαζί σας την δική μου ιστορία πως πήρε θέση στη δική μου βαλίτσα το αυτοκόλλητο του Odyssey Endurance.

Πριν ακόμα ξεκινήσω είχα ξεκάθαρο το λόγο που ήθελα να πάω. Δεν ήταν ένα ταξίδι για να χαθώ στις ομορφιές των Βαλκανίων. Για όποιον επιθυμεί κάτι τέτοιο υπάρχει το αντίστοιχο ταξίδι. Πήγα στο endurance για να μετρήσω τις δικές μου δυνάμεις τώρα που πλέον πέρασα τα πενήντα, αλλά και τις δυνάμεις του boxer.

Ο υπαρξισμός πιστεύει ότι το πιο φανερό είδος ανυπαρξίας είναι ο θάνατος. Και όταν μιλά για θάνατο δεν εννοεί μόνο το αυτονόητο, τον φυσικό θάνατο. Μιλά και για μια άλλη μορφή θανάτου, αυτή της άγνοιας του εαυτού, της καθολικής συμμόρφωσης από τον περίγυρο και τις κοινωνικές νόρμες. Μιλά για την απώλεια της μοναδικότητας του, της ατομικότητας του ανθρώπου.

Εκεί έρχεται και κολλά μια δεύτερη αρχή του υπαρξισμού, που λέει ότι ο κάθε άνθρωπος που δεν είναι διανοητικά ανάπηρος, είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και έχει ελευθερία επιλογής. Και κάθε επιλογή, αποκλείει μια άλλη επιλογή.

Ως ελεύθερος άνθρωπος λοιπόν επέλεξα να αφήσω στην άκρη τις κοινωνικές νόρμες του πως πρέπει να είναι ένας πενηντάχρονος. Επέλεξα να είμαι συμβατός με το κάλεσμα της ψυχής μου, καθώς από εμπειρία πλέον, τόσο προσωπική, όσο και επαγγελματική, τα προβλήματα ξεκινούν όταν υπάρχει ασυμφωνία ανάμεσα σε αυτό που είμαι και αυτό που μου επιβάλλω να είμαι.

Στιγμή δεν μετάνιωσα για την απόφαση μου αυτή. Οδήγησα, γέλασα, γνώρισα ανθρώπους, έψαξα τα όρια μου, με φρόντισαν και φρόντισα άλλους, μοιράστηκα το νερό μου και τη μπάρα μου, ξαναντάμωσα παλιούς συνοδοιπόρους.

Κι ότι απόμεινε, δυο λάστιχα λιωμένα, δυο ζευγάρια τακάκια φαγωμένα και ένα μπλουζάκι ξεβαμμένο από τη βροχή. Μικρό το τίμημα για την εμπειρία, τη συμφωνία, για τη γεμάτη ψυχή.

Συνταξιδιώτες, χαρά μου που το μοιράστηκα μαζί σας.

Εις το επανειδείν!

ΥΓ.
Τα λιωμένα μου λάστιχα δεν θα έβγαζαν την επιστροφή. Ένα τηλεφώνημα (ευχαριστώ Σταύρο) και ένα ζευγάρι ολοκαίνουρια DUNLOP με περίμεναν στη Λάρισα. Και επειδή σκέφτηκα πως αμαρτία θα ήταν να τα στρώσω στην εθνική πήρα τον άλλο δρόμο από Φάρσαλα, Δομοκό για Αθήνα. Ανέβηκα και κατέβηκα και ξανανέβηκα τον Μπράλο, έστριψα και ξαναέστριψα, να στρωθούνε καλά βρε αδερφέ, μην μείνουν τώρα με τα μπιμπίκια και γύρισα στο σπίτι αργά το βράδυ της Δευτέρας. Ευλογία!