Video – Δολομίτες 2019
15 Ιουλίου, 2019
Η μαγεία των Δολομιτών
7 Φεβρουαρίου, 2020Η αλληλεγγύη στην ομάδα

Ώρα 23.00 και ο πυρετός ανεβαίνει. Μέσα στο κατακαλόκαιρο, ο ιδρώτας ποτάμι. Τα μάτια να κλείνουν από την κούραση της ημέρας και εγώ να μη μπορώ να αφεθώ στην αγκαλιά του Μορφέα. Και όσο η ώρα περνά, το άγχος κάνει και αυτό την επίσκεψη του. «Αύριο σε περιμένουν 400χιλιόμετρα. Πως θα τα βγάλεις πέρα;»
- «Μα είναι δυνατόν;» μονολόγησα. «Έχουμε κουβαλήσει όλο το φαρμακείο από το σπίτι και δεν μας βρίσκεται ένα αντιπυρετικό; Μήπως να στέλναμε ένα μήνυμα στο Θανάση;»
- «Μπα θα είναι κομμάτια από την κούραση, μπορεί να κοιμάται ήδη, δε λέει» πήρα την απάντηση κάτω από τα σκεπάσματα από μια φωνή που ίσα ακουγόταν.
«Άντε να συνεννοηθώ τώρα στη ρεσεψιόν» σκέφτηκα και φαντάστηκα το διάλογο με την υποδοχή.
- ”Do you have anything for the fever” να ρωτώ με τα ικανοποιητικά αγγλικά μου κι αυτός να με κοιτά ερωτηματικά χωρίς να αντιδρά.
«Fever – Fever» θα του ξαναέλεγα εγώ και θα έπιανα το μέτωπο μου προσπαθώντας να υποκριθώ ότι ακουμπώ το χέρι μου σε αυτό και θα το έβγαζα γρήγορα σε μια προσπάθεια να δείξω ότι κάηκα. «Fever ντε» είπα δυνατά βγαίνοντας από τον φανταστικό διάλογο.
- «Δεν στέλνεις ένα μήνυμα στην ομάδα μπας και βγάλουμε άκρη;» είπε σιγανά η φωνή
- «Και αν κοιμούνται;» ρώτησα εγώ γιατί δεν μου αρέσει να ενοχλώ τους άλλους
- «Ε, άμα κοιμούνται δεν θα δουν το μήνυμα» είπε η –έστω και με πυρετό- φωνή της λογικής κάτω από την κουβέρτα.
Δειλά παίρνω το κινητό στα χέρια μου και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, αρχίζω να πληκτρολογώ ένα μήνυμα στην ομάδα των συνταξιδιωτών μου: «Μήπως κάποιος έχει μαζί του αντιπυρετικό;» Πατάω το κουμπί «Αποστολή». Καμία ανταπόκριση. Σιωπή. Και άλλη σιωπή. Και εκεί που ήμουν έτοιμος να πω: «είδες που στα έλεγα;» οι επαναλαμβανόμενοι ήχοι ειδοποίησης διακόπτουν τον πανηγυρισμό της απαισιοδοξίας μου. Μπλίπ: «Εγώ έχω , σε ποιο δωμάτιο είστε;» – Μπλίπ: «Έχω αλλά έχει και βιταμίνη C.». Μπλίπ: «Αν δεν έχετε βρει έχω και εγώ».
Χαμογέλασα με ανακούφιση. Και καθώς ντυνόμουν για να πάω να πάρω το πολυπόθητο αντιπυρετικό πέρασαν σαν αστραπή μπροστά μου όλες οι σκηνές υποστήριξης μέσα στην ομάδα.
- «Δεν έχω αλλάξει λεφτά τι κάνουμε τώρα;»
- «Μην ανησυχείς σου δίνω εγώ και τα βρίσκουμε»
- «Πρέπει να λαδώσω την αλυσίδα»
- «Περίμενε έρχομαι να σηκώσουμε μαζί τη μηχανή»
- «Καμμιά βοήθεια για τη βάλω στο διπλό;»
- «Έρχομαι και εγώ, μη το κάνεις μόνος σου»
- «Δεν έχω για τα διόδια»
- «Άσε στα βάζω εγώ»
- «Δεν θα βγω απόψε κουράστηκα»
- «Να σου φέρουμε κάτι να φας;»
Τα πειράγματα και τα γέλια ντύνουν τέτοια σκηνικά:
- «Δεν έχεις λεφτά; Δεν πειράζει εδώ με τόκο θα σου κάνουμε εμείς»
- «Ε, βέβαια η αλυσίδα σου έλειπε από την μπακατέλα»
- «Κάνε γυμναστική να δυναμώσεις να μπορείς να την βάζεις στο stand”
- «Σου βάζω εγώ τα διόδια και εσύ θα με κεράσεις βραδινό»
- «Κουράστηκες καλό μου, ε με αυτή τη μηχανή που οδηγείς λογικό».
Τι συμβαίνει όμως; Για πιο λόγο αυτή η αλληλεγγύη και η ανιδιοτέλεια ανάμεσα στα μέλη της ομάδας; Ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίστηκαν λίγες ώρες πριν;
Τα ταξίδια με το Odyssey Tours είναι μια ομαδική υπόθεση. Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων, χωρίς κάποιους δεσμούς αίματος να μας συνδέουν. Μας συνδέει όμως η αγάπη μας για τα ταξίδια με μοτοσυκλέτα και η χαρά που βιώνουμε όταν βγαίνουμε στο δρόμο. Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που απαρτίζεται από διαφορετικά τις περισσότερες φορές μέλη, που όμως έχουμε κάποιους κοινούς στόχους. Να χαρούμε τις διαδρομές, να γυρίσουμε πίσω με ασφάλεια, να μοιραστούμε τη χαρά του ταξιδιού, να μη μείνει κανείς έξω από τη χαρά του δρόμου. Και για να το πετύχουμε αυτό, εξαρτόμαστε ο ένας από τον άλλο. Γι’ αυτό μοιραζόμαστε, διευκολύνουμε, τον συνταξιδιώτη μας, πολλές φορές χωρίς να ζητάμε επιστροφή της χάρης ή αναγνώριση. Απλά για να μοιραστεί μαζί μας και αυτός τη χαρά μας. Η ομάδα στηρίζει τα μέλη της ανώνυμα και επώνυμα. Προσφέρει με γενναιοδωρία και συνδέει τις ζωές των ανθρώπων με τρόπους που δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Η ομάδα λειτουργεί μέσα μας ακόμη και μετά το τέλος του ταξιδιού. Μέσα από τα ταξίδια γεννιούνται φιλίες. Διευρύνεται ο κοινωνικός κύκλος. Δεν είναι τυχαίο που έρχονται μηνύματα από τις ομαδικές των ταξιδιών μέχρι και σήμερα.
Μια μοτοσυκλέτα έχει κάνει στην άκρη στην εθνική. Μοιάζει να έχει πρόβλημα. Σταματώ δίπλα του: και ανοίγω τη ζελατίνα του κράνους. «Φίλε όλα καλά; Χρειάζεσαι κάτι;»