Μια σταγόνα Αλβανίας

Κατηγορίες

Ετικέτες

[testimonial from=”Αλί Ποντρίμια – Ποιητής από το Κοσσυφοπέδιο”]
Κάθε ταξιδευτής μέσα στον κόσμο
χαιρετάει με τον τρόπο του
– καθένας από μας.

Ενώ εγώ πάντα συλλογιζόμουνα
τον άνθρωπο να χαιρετώ
μ’ ένα ζεστό χαμόγελο…
[/testimonial]
Για έναν μήνα περίπου ζούσα για αυτό το χαμόγελο που είχε καρφωθεί στην καρδιά μου μετά απο πρόσκληση του Θανάση -παρένθεση- Ο Θανάσης φίλος από την Θεσσαλονίκη ο οποίος δραστηριοποιείται με την οργάνωση των ταξιδιών με μοτοσυκλέτα και είχα την τύχη να συμμετάσχω σε ταξίδι μαζί του στην Ρουμανία τον προηγούμενο Αύγουστο , αλλά είναι άλλη ιστορία αυτή … Κλείνει η παρένθεση

Καθαρά αντρική υπόθεση, οκτώ μαντράχαλοι για ένα Σαββατοκύριακο στα κακοτράχαλα κορφοβούνια της βόρειας Αλβανίας.
Καταραμένα Βουνά έλεγαν οι πληροφορίες, μια απ τις διαδρομές που ήθελα πολύ να κάνω και συνέπεσε η σκέψη μου με του Θανάση εκείνη την στιγμή κι άρχισα το ψαχτήρι στο νετ, βομβαρδισμός στην ψυχή και μια ομίχλη που αδημονούσε να σηκώσει τα πέπλα της με κυρίεψαν.

Μέσα σε λίγες μέρες είχε βγει ένα γενικό πλάνο αλλά στην ουσία δεν με ένοιαζε, ήθελα να οδηγήσω στους δρόμους των Αετών να δω με την ψυχή μου εκείνα τα καταραμένα δάχτυλα που σχίζουν τα σύννεφα..
Και πέρναγαν οι μέρες στο κάθισμα της προσμονής

Οι βαλίτσες φτιαγμένες και παρατημένες όπως γύρισαν από το προηγούμενο ταξίδι
Η Αφρικα με τερματισμένο χιλιομετροδείκτη και φρέσκα λάστιχα αδημονεί κι αυτή
Μέχρι που ξημερώνει κι ο πόθος που σε πλημμύριζε τόσες μέρες έχει γονατίσει μπροστά σου.

Τα ποιήματα λένε πως είναι μοναχικές λέξεις που ψάχνουν ταίρι τις νύχτες,
τα ταξίδια είναι μοναχικοί λύκοι που ουρλιάζουν δικύλινδρα σε ορεινές διαδρομές
Όλα καλά ήταν μεσ΄ στο κεφάλι μου , όμορφα και τακτοποιημένα , οι χάρτες , οι διαδρομές , οι άνθρωποι , τα έντομα …
ΖΖΖΖΖΒββββββιιιιιιιιιιιινννννννννννν κι ένα κάψιμο λες και καρφώθηκαν κάρβουνα στον κρόταφο μου γκρεμίζουν την τακτοποίηση

Μια από τις εμμονές μου είναι η διαδρομή που συνήθως ακολουθώ για τα βόρεια, σιχαίνομαι την εθνική κι έτσι ακολουθώ τον παλιό για Θήβα από Κάζα.
Μετά την Θήβα και μόλις έχω βγει στον δρόμο για Λιβαδειά, ήρθε από το πουθενά και την ζελατίνα κλειστή στο κράνος η άθλια εισβολή της Σφήκας να μου κόψει το νήμα της όμορφης μέρας που είχα φτιάξει.
Το fenistil ξεχασμένο πάνω στο γραφείο (για να μην το ξεχάσω) κι ο κρόταφος ένας λάκκος με κάρβουνα έτοιμος για πυροβασία

Μέχρι την Αλίαρτο οπού βρήκα φαρμακείο είχα ήδη πρηστεί
Μήνυμα στον Θανάση, πάρε με τηλέφωνο κι αρχίζω την κλάψα
Έχει ένα χάρισμα αυτός ο άνθρωπος, μια ηρεμία μνημειώδη που σε καθησυχάζει
Μήνυμα και στον Γιάννη τον Τσιοπελάκο την ίδια κλάψα
“υπομονή ρε ταξιδιώτης είσαι ”
Το τι κουράγια έχω μαζέψει από αυτόν τον άνθρωπο δεν περιγράφονται
είναι έμπνευση και φάρος
Ευχαριστώ και τους δύο από την καρδιά μου !

Η σύσκεψη με τον εαυτό μου κρατάει κάμποση ώρα, ο ουρανός μαζεύει βαριά σύννεφα και με απειλεί, στο μεταξύ έχω αρχίσει να κρυώνω ίσως από το τσίμπημα ίσως από την προσπάθεια να αντισταθώ στην δειλή μου πλευρά που φωνάζει «γύρνα ρε πίσω».
Όχι ρε δεν γυρνάω, τέτοια ήττα δεν την καταπίνω, τουλάχιστον να πάω μέχρι τις Πρέσπες που ήταν το ραντεβού και βλέπουμε (έστω και μονόφθαλμα) από και πέρα.
Η αρχική μου σκέψη (προ σφήκας) ήταν να φτάσω νωρίς , να πιω καφέ στους αγαπημένους Ψαράδες να πάρω και τα όσπριά μου κύριος και ν’ ανάψω κι ένα κερί στον Αϊ’ Γιώργη των Κέδρων
Η μετά σφήκας πραγματικότητα ήταν απλά να φτάσω αλλά τουλάχιστον να το διασκεδάσω , έτσι ρυθμός περιήγησης.

Ο παλιός Μπράλος είναι ένας από τους αγαπημένους μου δρόμους, έρημος δύστροπος ψιλοεγκαταλελειμμένος και σχεδόν πάντα προσπερνάω το άνοιγμα που πρέπει να στρίψω.
Αυτή την φορά παρά την γκαβομάρα το βρήκα εύκολα.