Μια ιστορία για την Οδησσό και τις διακρίσεις

Μεσημέρι. Το σκίαστρο στο κράνος κατεβασμένο, καθώς ο ήλιος με κοιτούσε κατά πρόσωπο. Η μαγευτική Οδησσός ήταν πλέον ανάμνηση και εγώ νοερά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα ξαναπερπατήσω στις φαρδιές λεωφόρους της.
Το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής με τους λάκκους-κρατήρες το είχαμε αφήσει πίσω και ο V2 ράθυμα συνόδευε τις σκέψεις μου.
Το θυμάμαι σαν τώρα, η θέα από τις απέραντες πεδιάδες, έφερε στο νου μου την "Αννούτσα και το χωράφι με τις καλαμποκιές" ένα βιβλίο βγαλμένο από τα παιδικά μου χρόνια.

Την ησυχία του μυαλού μου διέκοψε το κουδούνισμα του τηλεφώνου μέσα από την ενδοεπικοινωνία. Στην οθόνη εμφανίστηκε το όνομα του Θανάση και σκέφτηκα, πως μια και ο Σταύρος που προπορευόταν δεν είχε τηλέφωνο, θα ήθελε να κάνουμε κάποια στάση. Η αγχωμένη φωνή του όμως προδίδει ότι κάτι πιο σοβαρό συνέβαινε. "Δημήτρη, ατύχημα. Πες στο Σταύρο να κάνει στάση στο πρώτο βενζινάδικο και έλα πίσω".

Μια έκρηξη αδρεναλίνης πλημμύρισε το σώμα μου και αμέσως επιτάχυνα για να φτάσω στην κορυφή του γκρουπ και να μεταφέρω τα νέα.
Σπάνιο, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που είχαμε να διαχειριστούμε την ακινητοποίηση μιας μοτοσυκλέτας και η εμπειρία του παρελθόντος έκανε τις κινήσεις σχεδόν μηχανικές.
Στις στιγμές αυτές είναι σημαντικό να φροντιστεί ο οδηγός αλλά και να μετακινηθεί με ασφάλεια η μοτοσυκλέτα, ενώ το ταξίδι συνεχίζεται για τους υπόλοιπους συμμετέχοντες απρόσκοπτα.

Ο κλήρος να υποστηρίξει τον άτυχο συνταξιδιώτη μου έπεσε σε εμένα και βρέθηκα μαζί του, στη μέση κυριολεκτικά του πουθενά, να περιμένουμε την οδική βοήθεια. Αλλεπάλληλα τηλέφωνα, μηνύματα με το στίγμα που βρισκόμασταν, αναμονή και κόντρα τηλέφωνα και υποσχέσεις ότι «είναι στο δρόμο προς εμάς» γέμισαν τις επόμενες τρεις ώρες.
Σαν ναυαγοί στη θέα ενός πλοίου, κάθε φορά που βλέπαμε από μακριά ένα φορτηγό αναπτερώνονταν οι ελπίδες μας και κάθε φορά βλέπαμε με απογοήτευση τα κόκκινα φανάρια του να χάνονται στον ορίζοντα.

Ο ήλιος πλέον είχε αρχίσει να δύει.
Μουντά σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται στον ουρανό, ενώ σηκώθηκε αέρας που έφερνε τη μυρωδιά της βροχής από κάπου μακριά. Το απόκοσμο τοπίο συμπλήρωνε μια φωτιά που έκαιγε τις ξερές καλαμποκιές κάπου στο βάθος του ορίζοντα.
Ένοιωσα το σώμα μου να σφίγγεται, καθώς το βλέμμα μου έψαξε, μάταια, να βρει ένα καταφύγιο τριγύρω. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε από μια χαριτωμένη φωνή στο τηλέφωνο.
«Ξέρετε, λυπούμαστε πολύ, αλλά το σημείο που βρίσκεστε δεν καλύπτεται από την ασφάλεια σας».

Εμείς οι άνθρωποι όταν βρισκόμαστε μπροστά σε κίνδυνο, ανταποκρινόμαστε με ένα από τους παρακάτω τρόπους: είτε παγώνουμε, είτε το βάζουμε στα πόδια, είτε υψώνουμε δόρυ και ασπίδα και παιανίζουμε επίθεση. Το πως ανταποκρίνεται κάποιος εξαρτάται από τις καταγραφές του, τις προηγούμενες εμπειρίες του και άλλους παράγοντες που δεν είναι η ώρα να αναλύσουμε.
Το σημαντικό είναι ότι τη δεδομένη στιγμή, σε συνεννόηση με το Θανάση, αποφάσισα να πάω στο βενζινάδικο, είκοσι χιλιόμετρα μακριά για να αναζητήσω βοήθεια. Έχοντας το φόβο στο πίσω μέρος του μυαλού μου για την ασφάλεια του συνταξιδιώτη μου, βρέθηκα λίγο αργότερα να ρωτώ εις μάτην στο βενζινάδικο “Do you speak English?”

Η τεχνολογία της σύγχρονης εποχής προσφέρει στους ταξιδιώτες πολλά εργαλεία. Το σημαντικότερο όλων, τα δεδομένα στο κινητό. Αυτά μου πρόσφεραν πρόσβαση στο google translate και λίγο αργότερα, σε συνεννόηση με ένα ευγενικό βενζινοπώλη, ένα φορτηγό οδικής βοήθειας άναβε τα αλάρμ μπροστά στην τραυματισμένη μοτοσυκλέτα για να τη φορτώσει.

Ο Σάσκα, οδηγός του φορτηγού, είδε τη ζημιά, χαμογέλασε και με σπαστά αγγλικά έκανε τη διάγνωση “no problem”.

Ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:

Εγώ: “No problem? Of course, it is a problem. Big problem”

Σάσκα: “MN 3AKPIΠΝΜΟ KOΛΕCO”

Εγώ: «Τι λες μωρέ τώρα, δεν βλέπεις ότι είναι στραβή η ζάντα;»

Επειδή ένα τέτοιο διάλογο μπορούσαν να φέρουν εις πέρας μόνο η Μαρούσκα με τη Μπουμπού στους «Δύο ξένους» πήρε τα ηνία και πάλι το google translate για να εξηγήσει την κατάσταση.
Ο Σάσκα, ήταν ο και ίδιος μοτοσικλετιστής και αφού ήρθε σε συνεννόηση με ένα φίλο του που είχε βουλκανιζατέρ, του έστειλε μια φωτογραφία της ζάντας, είπε ότι μπορούσε να φτιαχτεί. Και ξαφνικά εκεί που το δίλημμα ήταν Οδησσός ή Κισινάου, η μοτοσυκλέτα μπορούσε να φτιαχτεί και να συνεχίσει το ταξίδι.

Η άφιξη στο βουλκανιζατέρ ήταν σαν σκηνή από ταινία. Φτάνουμε σε ένα ερημικό σημείο στην άκρη της πόλης. Ομολογώ ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου μπήκε σε κατάσταση φόβου, καθώς άρχισαν να με περιτριγυρίζουν υποψίες για την ασφάλεια τόσο τη δική μας όσο και της μοτοσυκλέτας. Λίγο η χώρα που βρισκόμασταν και τα όσα ακούγονται για αυτή, λίγο το σκοτάδι και το περασμένο της ώρας, συνέβαλαν στο να γίνει ο φόβος το κυρίαρχο συναίσθημα.
Το αίμα μου πάγωσε όταν από το πουθενά εμφανίζονται δύο μοτοσυκλέτες που τις καβαλούσαν δύο θηρία. Σβήνουν τις μηχανές, μας πλησιάζουν, ο πιο θηριώδης πιάνει το δεξί μου χέρι με τραβάει κοντά του …και γίνομαι αποδέκτης μιας δυνατής αγκαλιάς σαν να με έσφιγγε τανάλια.

“Welcome” μου λέει με βαριά προφορά.

“My son” μου λέει χαμογελώντας ο Σάσκα.

Και πριν προλάβω να δευτερώσω κουβέντα, πηδάνε στο φορτηγό και αρχίζουν να ξεφορτώνουν τη μηχανή. Σε ένα λεπτό ένα αυτοκίνητο παρκάρει δίπλα μας και από μέσα βγαίνει ο Σεργκέι με τη γυναίκα του, ντυμένοι στην τρίχα για έξοδο.

Να μην τα πολυλογώ, οι φίλοι μας άφησαν τις γυναίκες τους, τις φίλες τους, το ζεστό τους κρεββάτι και ήρθαν για να βάλουν ένα χεράκι να φτιαχτεί η ζάντα. Και κόλληση αργκόν έφεραν και καφέδες κέρασαν και μεταφραστή κάλεσαν για να αφήσουμε τα κινητά στην άκρη. Και όταν όλα τελείωσαν, μας συνόδευσαν ως την άκρη της πόλης για να μας ευχηθούν καλό δρόμο.

Αν ρωτάτε αν πληρώθηκαν θα απαντήσω, ναι φυσικά. Αυτό ήταν το επάγγελμα τους. Οδική βοήθεια, βουλκανιζατέρ, κόλληση αργκόν. Όμως ούτε μια στιγμή, δεν ένοιωσα ότι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν με οποιοδήποτε τρόπο τη δεινή μας θέση. Απόδειξη ο Σάσκα, που ενώ είχε τελειώσει με τη μεταφορά και είχε πληρωθεί, έμεινε δίπλα μας για δύο ώρες, να βοηθήσει να τελειώσουμε νωρίτερα.

Ο Carl Rogers στη θεωρία του για την ανθρώπινη προσωπικότητα, αντιλαμβάνεται τον πυρήνα της ανθρώπινης φύσης στη βάση του καλό, θετικό και εμπιστεύσιμο. Και αυτό είναι αλήθεια και το ασπάζομαι. Ένα μικρό παιδί, «μισεί» ίσως τα λαχανικά και προτιμά τις πατάτες. Δεν μισεί ανθρώπους, ούτε κάνει διακρίσεις, με βάση τη χώρα καταγωγής, τη φυλή, το χρώμα τους.
Χρόνια τώρα, στις δυσκολίες του ταξιδιού, οι ντόπιοι στάθηκαν αρωγοί στην αναζήτηση λύσεων. Ο Sashka, o Sergei, o Big Hardy, o Diesel Amg και η υπόλοιπη παρέα, επιβεβαίωσαν αυτό τον κανόνα.

Οι άνθρωποι είναι φύσει καλοί ή κακοί λοιπόν; Οι άνθρωποι είναι φύσει και οι προσωπικές εμπειρίες διαμορφώνουν το χαρακτήρα και τη δράση τους.

Με άλλα λόγια οι άνθρωποι είναι οι επιλογές τους.