Άλπεις
1 Μαρτίου, 2019
Το πρώτο ταξίδι
18 Μαρτίου, 2019Πως φτιάχνουμε τις πλαϊνές βαλίτσες
Παραδέχομαι ότι αγαπώ το διάβασμα. Επίσης κάτι άλλο που πρέπει να ξέρετε για μένα είναι ότι διαβάζω γρήγορα. Παραδέχομαι επίσης ότι όπου πάω χρειάζομαι το μαξιλάρι μου για να κοιμάμαι καλά. Επίσης με λες και λίγο control freak που θέλω να προβλέπω τα πάντα. Η πρώτη φορά λοιπόν που μου είπε ο καλός μου να πάμε ταξίδι με τη μηχανή και να ετοιμάσω «λίγα πράγματα πρόχειρα» του έμεινε αξέχαστη.
«Τριήμερο μπροστά μου» σκέφτηκα «Για να δούμε τι χρειάζομαι».
Τρία βιβλία ή τέσσερα; Τέσσερα γιατί τα δύο είναι μικρά. Το μαξιλάρι μου και επειδή ήταν αρχές του χειμώνα δύο ζευγάρια παπούτσια ένα τύπου γόβα, παντοφλίτσες χνουδωτές, τρία χοντρά πουλόβερ, ένα αδιάβροχο με κουκούλα και ε ν ν ο ε ί τ α ι τον υπολογιστή μου, δύο φορτιστές, ένα ακόμη μπουφάν, όταν βγάλω αυτό της μηχανής και ένα ακόμη για ώρα ανάγκης , τρία χοντρά καλτσόν, γάντια, εσώρουχα από πέντε, σαμπουάν, μαλακτικό, κρέμα ημέρας, νύχτας, serum, δύο προϊόντα για μετά το λούσιμο, τις βιταμίνες μου, οδοντόκρεμα, οδοντόβουρτσα, οδοντικό νήμα, χάρτης, τηλέφωνο, φωτογραφική μηχανή, ένα μίνι φαρμακείο με τα απαραίτητα, όπως στικ αμμωνίας, κάτι για τον πονοκέφαλο, κάτι για το στομάχι, αλοιφή για εγκαύματα, κορτιζόνη, γαζούλες, σπρέι πάγου και θερμαντική κρέμα…και ήμουν σίγουρη ότι κάτι είχα ξεχάσει.
Επίσης είχα πάρει ένα μεγάλο μπουκάλι νερό, φρούτα για δεκατιανό, παστέλι, ξηρούς καρπούς, ένα θερμός με καφέ, τρία σάντουιτς και λίγες καραμέλες. Ξέχασα να αναφέρω ότι ο προορισμός μας ήταν το μακρινό Λουτράκι, όπου για να φτάσουμε εκεί χρειάστηκα τρεις στάσεις καθώς πιανόμουν.
Το ταξίδι γινόταν με ένα κατακόκκινο αλήτικο Suzuki Bandit. Στον άπειρο από σέλα γλουτιαίο μου , αυτή η μηχανή φάνταζε απλά… άβολη. 
Συνοδηγός δε γεννιέσαι…γίνεσαι.
Έπειτα από πολλά χιλιόμετρα , έπειτα από πολλά ταξίδια, κατάλαβα το πως ακριβώς χρειάζεται να φτιάχνω την πλαϊνή μου βαλίτσα για ένα ταξίδι. Το πρώτο πράγμα που κατάλαβα είναι ότι ο τρόπος που φορτώνεται μια μηχανή συνδέεται άμεσα με την ασφάλεια της. Το δεύτερο είναι ότι δεν χρειάζομαι όλα αυτά που νόμιζα ότι χρειαζόμουν. Η φιλοσοφία του ταξιδιού με τη μοτοσυκλέτα συνδέεται άμεσα με την ελευθερία και με το να κουβαλάω όσο το δυνατόν λιγότερα «μπαγκάζια». Ξεκίνησα να σκέφτομαι αφαιρετικά κάνοντας στον εαυτό μου την απλή ερώτηση: «Αυτό το χρησιμοποίησες στο προηγούμενο ταξίδι»; Αν η απάντηση ήταν αρνητική, τότε έβγαινε από τη βαλίτσα. Επίσης ανακάλυψα πρακτικούς τρόπους ώστε να εξοικονομώ χώρο, κάνοντας για παράδειγμα τα πράγματα ρολό. Στα πολυήμερα ταξίδια υπάρχει πάντα τρόπος να πλυθούν τα ρούχα και στην περίπτωση που χρειαζόμουν κάτι μπορούσα να το αγοράσω ή να το δανειστώ. Το να μην «κουβαλώ ότι δεν χρειάζομαι» επεκτάθηκε ως φιλοσοφία ζωής και εκτός μοτοσυκλέτας και ταξιδιών. Όπως επίσης σταμάτησα να προσπαθώ να προβλέψω τα πάντα. Διδάχθηκα ότι υπάρχουν πράγματα που μπορεί να είναι απρόβλεπτα με έναν όμορφο τρόπο και ότι βρίσκονται τρόποι να αντιμετωπιστούν οι καταστάσεις και οι αναποδιές.
Χαλαρά.
Βεβαίως – βεβαίως οι κακές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα και έτσι το μαξιλάρι μου εξακολουθώ και το παίρνω μαζί μου. Παραμένω επίσης λάτρης της υγιεινής διατροφής και των πέντε γευμάτων έτσι λοιπόν όσοι ήταν πέρυσι στο ταξίδι στη Τουρκία θα θυμούνται τα πόσα χιλιόμετρα διένυσε στην αγκαλιά μου ένα κατακίτρινο ζουμερό πεπόνι, προορισμένο να φαγωθεί για δεκατιανό- αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
