Ταξιδάκι…(Ιταλία – Ελβετία)
1 Σεπτεμβρίου, 2008Τάσεις φυγής…
10 Σεπτεμβρίου, 2011Turkish Delights
Γλυκόπικρη – και λίγο καυτερή – γεύση από ένα ταξίδι γεμάτο αντιθέσεις
Αντί προλόγου
Ξεκινήσαμε για το ταξίδι αυτό χωρίς ιδιαίτερο σχεδιασμό (μόλις 5 μέρες!), χωρίς προκαταλήψεις (τις γνωστές…), χωρίς παρέα (Τι να κάνω στην Τουρκία ; ) και χωρίς να ξέρουμε τι θα συναντήσουμε.
Αυτά που θέλαμε ήταν συγκεκριμένα :
- Να δούμε την Κωνσταντινούπολη και την Καππαδοκία.
- Να επισκεφτούμε ένα χωριό κοντά στην Yalova που ζούσαν οι παππούδες της Χρύσας
- Να κινηθούμε όσο γίνεται στην επαρχία και επαρχιακούς δρόμους
- Να κρατήσουμε το κόστος σχετικά χαμηλά
Πριν ξεκινήσουμε κλείσαμε ξενοδοχείο για δύο βράδια στην Κωνσταντινούπολη, και το ferry από Κωνσταντινούπολη για Yalova, μιλήσαμε με τον φίλο Zafer στο Urgup για να μας κανονίσει ξενοδοχείο για δυο ακόμη νύχτες, αγόρασα ένα καλό χάρτη και τον οδηγό του Lonely Planet.
Ημέρα -3 και -2
Το τρέξιμο της αρκούδας!
Καθώς ετοιμάζω τα πράγματα και κάνω τους τελευταίους ελέγχους στα πράγματα και τα χαρτιά, δεν μπορώ να βρω την άδεια κυκλοφορίας της μηχανής…
– Μωρό, μήπως είδες πουθενά ένα πράσινο χαρτάκι, με τα στοιχεία της μηχανής ;
Όχι…
– Μήπως έχεις καμιά ιδέα που μπορεί να είναι ;
Όχι…
Αφού ψάξαμε όλο το σπίτι, την αποθήκη, όλα τα πράγματα της μηχανής και την μηχανή, το αυτοκίνητο και βάλαμε την μάνα μου ψάξει το δικό της σπίτι και την αποθήκη της, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι την χάσαμε…
Την άλλη μέρα το πρωί, τηλέφωνο στο μηχανολογικό:
– Έχασα την άδεια κυκλοφορίας, και θα ήθελα να βγάλω άλλη. Πόσες ημέρες θα χρειαστεί ;
Καμιά ‘βδομάδα…
– Ποιο γρήγορα δεν γίνεται ;
Μπαααα…
Ωραία, και τώρα ;
Δεύτερο τηλέφωνο, αυτή την φορά ή Χρύσα :
– Έχασα την άδεια κυκλοφορίας, και θα ήθελα να βγάλω άλλη. Πόσες ημέρες θα χρειαστεί ;
Καμιά ‘βδομάδα…
– Ποιο γρήγορα δεν γίνεται ;
Λυπάμαι…
– (Με παράπονο:) Θα φεύγαμε για εκδρομή με τον άντρα μου στο εξωτερικό…Θα με σκοτώσει τώρα…Τι θα κάνω…
Εεεε, αν έρθετε μέχρι τις 12, ίσως να μπορέσω να σας βοηθήσω…
12:15 είχαμε την άδεια στα χέρια μας! (Μου κόστισε €20 καθώς από την χαρά μου κέρασα τυρόπιτες και καφέδες όλο τον όροφο!)
Ημέρα 1η | 26/8/10
Νέα Μουδανιά – Istanbul | 605χλμ
Ξεκινήσαμε χαλαρά κατά τις 8, ανεβήκαμε στον Πολύγυρο, τσέκαρα την συμπεριφορά της μηχανής στις στροφές μετά τον Πολύγυρο και τον Άγιο Πρόδρομο, βγήκαμε στην Εγνατία από την Ρεντίνα, ξανά-τσέκαρα την συμπεριφορά της μηχανής στον περιφερειακό της Καβάλας 😉 και κατά τις 10 σταματήσαμε για καφέ στους παππούδες μου έξω από την Ξάνθη.
Στο δρόμο συναντήσαμε πολλά λεωφορεία με οπαδούς του ΠΑΟΚ που πηγαίναν Κωνσταντινούπολη για τον ποδοσφαιρικό αγώνα, και αποφάσισα να κινηθώ πιο γρήγορα – Όσοι λιγότεροι μπροστά μας στο τελωνείο, τόσο καλύτερα…
Όσα λεωφορεία περάσαμε, άλλα τόσα ήταν στα σύνορα, και παρ’ όλο που περνούσαν από διαφορετικό σημείο, κάναμε σχεδόν μια ώρα να ξεμπερδέψουμε από τους Τουρκικούς ελέγχους.
Έχουμε 250χλμ για Κωνσταντινούπολη και ο δρόμος φαίνεται εντάξει – φαρδύς αλλά με πολλές λακκούβες και μπαλώματα. Στον πρώτο ανεφοδιασμό στην Kesan, πληρώνουμε την βενζίνη κοντά στο €1,85 και μας κακοφαίνεται, αλλά θα πρέπει να το συνηθίσουμε, αφού η βενζίνη είναι πανάκριβη…
Συναντάμε την θάλασσα στο Tegirdag, όπου σταματάμε για ένα καφέ και να βγάλουμε μετρητά από ATM, και συνεχίζουμε παραλιακά μέχρι έξω από την Silivri, περνώντας από παραλιακούς παραθεριστικούς οικισμούς που μοιάζουν να βγήκαν από ταινία των ’70.
Επιλέγω να μπούμε στην Εθνική και χάνουμε 10 λεπτά στα διόδια προσπαθώντας να καταλάβω τι παίζει…Τελικά μπαίνω στην σειρά, πατάω το κουμπί και παίρνω ένα χαρτάκι…Κάπου θα πληρώσω μάλλον…Η Εθνική είναι κλάσεις ανώτερη από τον επαρχιακό.
Γύρω στα 60χλμ από τον προορισμό μας σταματάμε σε ένα “rest area” που φαίνεται να έχει κόσμο. Πολύ κόσμο. Καμία πεντακοσαριά αστυνομικούς που περιμένουν τα λεωφορεία! Είναι όμως απόλυτα πειθαρχημένοι και τα καταστήματα λειτουργούν κανονικά, οπότε δοκιμάζουμε το πρώτο kebab του ταξιδιού. Βλέπω και 4 μηχανές της αστυνομίας – 2 Varadero και 2 R1200GS με ενδοεπικοινωνία και led φάρους.
Με την ευκαιρία της στάσης, λέω να ρίξω και μια ματιά στο χάρτη. Ο οποίος έμεινε πάνω στο τραπέζι στο κουζίνας…Έχω όμως τυπώσει ένα χάρτη με την περιοχή του ξενοδοχείου οπότε δεν ανησυχώ – Θα αγοράσω έναν άλλο στην Κωνσταντινούπολη. (Δεν ήξερες, δε ρώταγες; )
Όσο πλησιάζουμε στην Πόλη, ο δρόμος βελτιώνεται, όπως και όλα γύρω από τον δρόμο : Περιποιημένο γκαζόν, λουλούδια, καλύτερα σπίτια κλπ. Το μόνο που γίνεται χειρότερο είναι η κίνηση. Και πιο επικίνδυνη. Και πιο πυκνή. Πολύ πυκνή…
Περνάμε τα διόδια και το μποτιλιάρισμα γίνεται εκνευριστικό. Χάνω την έξοδο που έπρεπε να στρίψω δεξιά, και το μαρτύριο αρχίζει…Κάνουμε 3 χιλιόμετρα σταμάτα-ξεκίνα, βγαίνω στην έξοδο και επιστρέφω στην προηγούμενη -τη σωστή.
Στον επόμενο κόμβο ακολουθώ μια ταμπέλα προς “Topkapi cami” και σύντομα ανακαλύπτω ότι δεν έχει σχέση με το γνωστό “Topkapi”. Ακολουθώντας τις οδηγίες ντόπιου ταρίφα για να κόψουμε δρόμο διασχίζουμε μια περιοχή με συνεργεία, μεταφορικές και αποθήκες, και τελικά βρίσκουμε το σωστό δρόμο. Στον οποίο τα αυτοκίνητα είναι σταματημένα…10 λεπτά αργότερα, σταματάω στην άκρη, καθώς η θερμοκρασία του κινητήρα ανεβαίνει επικίνδυνα…
Είμαστε 4χλμ από το ξενοδοχείο και το ηθικό μας ανεβαίνει. Πόση ώρα να κάνουμε ακόμη; Μισή ώρα αργότερα έχουμε κάνει τα 2χλμ (με πρώτη-νεκρά) και εκτός από την θερμοκρασία που έχει ανέβει ένα κουτάκι πριν το τέρμα, αρχίζει να μυρίζει και ο συμπλέκτης…Καβαλάω ένα πεζοδρόμιο και παρκάρω αρχοντικά σε ένα από τα κεντρικά σταυροδρόμια της Πόλης. Μαζί με την μηχανή, βράζουμε και εμείς στους 38°C
Χαλαρώνουμε λίγο και χαζεύουμε την κίνηση – Είμαστε στην Πόλη, και σε λίγα λεπτά θα είμαστε στο ξενοδοχείο, το οποίο είναι στην περιοχή Emin Sinan – ανάμεσα στην Αγία Σοφία και το Capali Carsi. Το προτιμήσαμε από τα ξενοδοχεία στο τουριστικό Taxim, καθώς θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε τα μνημεία που θέλαμε με τα πόδια.
Ξεκινάμε ξανά και ακολουθώντας τις οδηγίες στρίβουμε δεξιά σε ένα σοκάκι που θυμίζει έντονα Βαλαωρίτου ή Φράγκων στην Θεσσαλονίκη του ’80: Μικρά μαγαζιά, βιοτεχνίες, εμπορεύματα, πολυκοσμία, χρώματα – Καμιά σχέση με τον κεντρικό δρόμο.
Δυστυχώς θα έχουμε το χρόνο να χαζέψουμε το θέαμα για 15 λεπτά που χρειάζεται το φορτηγό δυο αυτοκίνητα μπροστά μας να ξεφορτώσει – Το πεζοδρόμιο είναι πολύ στενό και γεμάτο εμπορεύματα για να το χρησιμοποιήσω και πίσω μας έχουν κλείσει αυτοκίνητα.
Δέκα λεπτά αργότερα, και αφού έχουμε εφαρμόσει το “ρωτώντας παν στην Πόλη” και έχουμε πάρει ανάποδα δυο- τρεις μονόδρομους, παρκάρουμε έξω από το ξενοδοχείο –
Αργότερα θα βλέπαμε πόσο εύκολα θα μπορούσαμε να βρούμε το ξενοδοχείο
Οι δρόμοι στην Τουρκία πολλές φορές αλλάζουν ονομασία από σταυροδρόμι σε σταυροδρόμι. Επίσης, χρησιμοποιούν την ακριβή διεύθυνση: Ακόμη και αν το κτήριο που ψάχνετε βρίσκεται πάνω σε κεντρικό δρόμο, αν η είσοδος είναι σε στενάκι χρησιμοποιούν αυτή. Δεν έχει “Τσιμισκή xx και Κομνηνών γωνία”
Μπανάκι, ξεκούραση και αργά το απόγευμα βόλτα με τα πόδια. Περπατήσαμε στα στενάκια, κατεβήκαμε στο Sultanahmet Cami (Μπλέ Τζαμί) και την Αγία Σοφία και “χτυπήσαμε” από δυο εξαιρετικά σάντουιτς με σουτζουκάκια
Ημέρα 2η | 27/8/10
Istanbul | 0χλμ
Ημέρα τουρισμού! Η μηχανή έμεινε στο ξενοδοχείο, και με τα πόδια κατεβήκαμε και επισκεφτήκαμε την Αγία Σοφία. Στην συνέχεια, ανηφορίσαμε προς το μεγάλο παζάρι. Στο δρόμο, είπα να κοιτάξω για χάρτη. Αφού απογοητεύτηκα από τους πολύ απλούς χάρτες που πουλούσαν τα μαγαζιά με τα τουριστικά, πήγα σε ένα από τα πιο ενημερωμένα βιβλιοπωλεία της περιοχής. Ο καλύτερος χάρτης που είχανε είχε μόνο τους βασικούς δρόμους και τα μνημεία ζωγραφισμένα…Αφού με διαβεβαίωσαν πως είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί και ότι δεν θα βρω κάτι άλλο, τον πήρα.
Μετά από μια παγωμένη Efes, μπήκαμε στο Capali Carsi – Ευτυχώς που ήμασταν με την μηχανή και δεν είχαμε χώρο για ψώνια!
Επόμενος στόχος η Αιγυπτιακή αγορά (Misir Carsisi ή Spice Bazaar) και για να πάμε εκεί περάσαμε από την πραγματική αγορά – μιας και το μεγάλο παζάρι είναι “τουριστικό” – Πήραμε μερικά δωράκια και χωθήκαμε στο Spice Bazaar, απ’ όπου αγοράσαμε τσάι και μπαχαρικά. Χαζέψαμε στην γέφυρα του Γαλατά, περάσαμε από το TopKapi και καθίσαμε για φαγητό στο πάρκο ανάμεσα στην Αγία Σοφία και το Μπλε Τζαμί.
Το απόγευμα βγήκαμε αργά, κατεβήκαμε πάλι στην Αγία Σοφία όπου απλά περάσαμε την ώρα μας στην πλατεία χαζεύοντας τον κόσμο. Στην συνέχεια, είπαμε να δοκιμάσουμε και μία από τις προτάσεις του Lonely Planet, μια “εξαιρετική” επιλογή για τσάι, που το προτιμούν οι ντόπιοι και τα γνωστά :
Από την δική μου οπτική ήταν μια φαρδιά βεράντα με δύο σειρές τραπεζάκια και θέα σε πολυκατοικίες. Στα θετικά θα πρέπει να σημειώσω την δροσιά από τα δέντρα και την φοβερή ησυχία, αφού βρισκόταν μέσα σε νεκροταφείο (Στην κυριολεξία!) – Άκυρη η επιλογή λοιπόν, οπότε κατεβήκαμε στην γέφυρα του Γαλατά, ήπιαμε τις Efes μας και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με τραμ!