Δολομίτες • Αλλαγή στο πρόγραμμα
5 Μαΐου, 2022Endurance 2022
Το Endurance δεν είναι ένα ακόμα ταξίδι που διοργανώνει το Odyssey Tours. Είναι μια κατηγορία από μόνο του, με τους δικούς του ανθρώπους, που συμμετέχουν σε αυτό.
Η αντοχή να οδηγεί κάποιος τη μοτοσυκλέτα του για ώρες είναι ένα από τα ζητούμενα. Καθαρό μυαλό κάτω από καταστάσεις πίεσης, απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες, γερό στομάχι που να καταναλώνει junk food και φυσικά μπόλικες δόσεις από χιούμορ, συνθέτουν το πάζλ των συμμετεχόντων.
Οι ιστορίες
Η καινούρια μηχανή του Νίκου
Ο Νίκος αγόρασε καινούρια μηχανή και εγώ σαν καλός συνταξιδιώτης του, του την ασήμωσα από τη στιγμή που συναντηθήκαμε στο Περίπτερο 14. Του ευχήθηκα καλοτάξιδη και ασφαλή, ανέβηκα και στη σέλα της να δω πως είναι. Κατεβαίνοντας, άφησα και μια γραμμή λάσπης από τη μπότα μου στην πεντακάθαρη σέλα της, ως αυθεντικός σπασίκλας που ανεβαίνει σε μηχανές άλλων, «για να δω πως είναι». Στην Καλαμπάκα απόλαυσα freddo espresso σκέτο κερασμένο για τα καλορίζικα.
Για κάποιο δικό του, αδιευκρίνιστο λόγο όμως, ο Νίκος ένοιωθε βαθύτατα «υποχρεωμένος» να κερνά όχι μια φορά μόνο, αλλά πολλές φορές. Έτσι κάθε φορά που τον πλησίαζα και του έλεγα «ωραία μηχανή ρε φίλε, καλορίζικη» ο Νίκος κερνούσε. Η λίστα των κερασμάτων έχει ως εξής: μακαρόνια ναπολιτέν και σαλάτα χωριάτικη (η φέτα σε χωριστό πιάτο για εκείνον, εγώ δεν τρώω) στην Καστοριά, ταξί επιστροφής στο ξενοδοχείο στη Βοσνία, ξηρούς καρπούς και ρυζογκοφρέτες μαύρου ρυζιού στις στάσεις στα βενζινάδικα, 0,80 λεπτά για τα διόδια Μαλγάρων, τυλιχτό με φαλάφελ στον Γρηγόρη στο ΣΕΑ Αλμυρού. Για να γίνει πιο κατανοητή η εμμονή με το κέρασμα, την ώρα που τρώγαμε πρωινό στο ξενοδοχείο και του είπα «ωραία μηχανή ρε φίλε, καλορίζικη», σηκώθηκε, πήγε στο μηχάνημα με τον καφέ και επέστρεψε με εσπρεσσάκι σκέτο για εμένα. Το τελειωτικό χτύπημα το δέχτηκα στα διόδια Αφιδνών, όταν χώρισαν οι δρόμοι μας και τον ευχαρίστησα για το ταξίδι. «Και εγώ το απόλαυσα ρε φίλε» μου απάντησε, «να κανονίσουμε να βρεθούμε να κεράσω και για τη μηχανή!»
Δεν περιγράφω άλλο…
Το καιρικό φαινόμενο Genesis και οι εφαρμογές κινητού του Θανάση
Τρίτη πρωί στις 11.00 ακριβώς, επομένη της επιστροφής μου από το Endurance, συναντήθηκα για καφέ με τον πεθερό μου. Και όπως κάθε σώφρων άνθρωπος, το πρώτο ερώτημα που μου έθεσε ήταν «πως ήταν ο καιρός;» «Πόλεις πλημμύρισαν» του απάντησα, «χωράφια με καλαμποκιές μετατράπηκαν σε ορυζώνες, βουνά κύλησαν σε δρόμους, αυτοκίνητα παρασύρθηκαν σε ρέματα».
«Και εσείς;» με ρώτησε με περιέργεια.
«Α, εμείς είχαμε πλοηγό τον Θανάση. Πίσω από την καινούρια παρακαλώ ζελατίνα του GS, είχε ανοιχτές δύο εφαρμογές να αποφεύγει την κακοκαιρία, μια εφαρμογή να παρακολουθεί που βρίσκονται άλλοι συνοδοιπόροι που θα συναντούσαμε, το GPS για να ακολουθεί τη διαδρομή που είχε χαράξει, ενώ μέσα από την ενδοεπικοινωνία μοιραζότανε μια ιστορία από τα παλιά, που συνέβη στην απέναντι βουνοκορφή που έχει ένα καλό πέρασμα. Όλα αυτά ενώ απέφευγε με ένα ελιγμό ένα ελάφι που πετάχτηκε μπροστά του».
Τα Αlpinestars του Τόλη
Ο Τόλης είναι Παοκτζής. Βαμμένος και ανοιχτόμυαλος στο πείραγμα και στο κάζο αν χάσει η ομάδα του. Από τη στιγμή που ανάμεσα στο μαχαιροπίρουνο και το πιάτο του, χωρά η οθόνη του κινητού για να παρακολουθεί τον αγώνα του ΠΑΟΚ, καταλαβαίνεις πόσο σημαντική θέση στη ζωή του έχει.
Η ζωή όμως κάνει κάτι περίεργα γυρίσματα και παίζει παιχνίδια παράξενα. Να στον Τόλη ας πούμε τα έφερε έτσι η μοίρα και απέκτησε ΚΟΚΚΙΝΟ GS. Είχε όμως και λίγο γκριζάκι μέσα, είναι και ο κινητήρας ασημί, οι βαλίτσες μαύρες, έβαλε και ένα tank bag μαύρο πίσσα απάνω και κάπου χάθηκε το κόκκινο της ντροπής.
Ο Τόλης όμως, ανάμεσα στα καρπούζια του boxer τα πατάκια του οδηγού έκρυβε ένα καλά κρυμμένο μυστικό, που αποκαλύφθηκε βγαίνοντας από την καταιγίδα που μας βρήκε πριν μπούμε Σόφια. Έτσι όπως χαλαρώναμε και ψάχναμε να βρούμε που ΔΕΝ έχει μπει νερό, βλέπω μπροστά μου τον Τόλη να τινάζει τα πόδια του από τα νερά. Και, ο tempora o mores, ο Τόλης φορούσε ένα ζευγάρι ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΑ παπούτσια μηχανής! Τον πλησιάζω στο φανάρι και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
«Ρε συ, κόκκινα παπούτσια φοράς;»
«Ε, να ταιριάζουνε με τη μηχανή και με είπαν πως είναι και αδιάβροχα» μου απαντά και γίνεται πιο κόκκινος από τη φανέλα του Ελ Αραμπί.
«Και αφού είναι αδιάβροχα, γιατί τα τινάζεις;» τον ρωτώ εγώ επίμονα.
«Ε, να αδιάβροχα είναι, αλλά μπάσανε νερό!»
Ο θείος με τα λέβα
Το endurance είναι απρόβλεπτο ως προς το χρόνο άφιξης στο ξενοδοχείο και για το λόγο αυτό κλείνουμε μόνο το ξενοδοχείο και όχι φαγητό. Μην ξεχνάτε πως στο 1ο endurance φτάσαμε στο ξενοδοχείο στη 1.00 το βράδυ και η κουζίνα είχε κλείσει. Επίσης δεν είναι τα Βαλκάνια όπως Ελλάδα, με ανοιχτά εστιατόρια μέχρι αργά.
Στη Σόφια φτάσαμε αργά το βράδυ, γύρω στις 11.00. Λίγο το check in, λίγο ένα ντουζάκι, βγήκαμε λυσσασμένοι για φαγητό κατά τις 12.00. Ανοιχτό ένα κουλουράδικο και ένα γυράδικο. «Do you take cards or euro?» ρωτώ για να λάβω ως απάντηση το πιο συμπονετικό «Νο» που γέμισε τη ψυχή μου και άφησε το στομάχι μου αδειανό.
Καθώς κοιτάζω απεγνωσμένα γύρω μου για λύση, βλέπω απέναντι μου, στηριγμένο στα κάγκελα το Γιώργο με ένα μάτσο λέβα στο χέρι. Μια εικόνα ξύπνησε στο μυαλό μου από τα παιδικά μου χρόνια με κάτι Ελληνοαμερικάνους που έρχονταν στο χωριό τα καλοκαίρια και μας βάζανε να τους κάνουμε θελήματα και ύστερα έβγαζαν ένα πάκο με μονοδόλλαρα για μπαξίσι.
«Τι θέλεις;» με ρωτά.
«Πεινάω και δεν παίρνουν ούτε κάρτα, ούτε ευρώ» του λέω.
«Πόσα θες» μου λέει.
«Ξέρω και εγώ, δέκα λέβα» του απαντώ
Σαλιώνει το δάχτυλο αρχίζει να μετρά και μου δίνει 10 λέβα.
Πήγα να του πω «ευχαριστώ θείο» και να σκύψω να του φιλήσω το χέρι όπως κάναμε πιτσιρίκια, αλλά η πείνα ήταν πιο δυνατή και το είπα από μέσα μου
CBR 1000 RR
Το 1992, ο Tadao Baba και η ομάδα του τάραξαν τα νερά της μοτοσυκλέτας με την παρουσίαση του HONDA CBR 900 RR. Με όνειρο να κατακτήσουνε την πρωτιά, έφτιαξαν μια μοτοσυκλέτα για να κυριαρχεί στις πίστες, τις πωλήσεις και την άσφαλτο. Μπορεί ο απόγονος της μοτοσυκλέτας αυτής να συμμετέχει στο endurance; Ναι αρκεί να σε λένε Αλέξη, να είσαι χαλαρός (Θεσσαλονικιός δηλαδή) και να έχεις ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη από τις ενδορφίνες.
Ο αθεόφοβος το τερμάτισε καθώς φορούσε και λάστιχα πίστας και όποιος τον ακολουθούσε, τον πυροβολούσε με ότι πετραδάκια είχε ο δρόμος.
Μάρτυρας μου η ζελατίνα μου!
Τελικά σε έξι ή εφτά χώρες πήγατε;
Εδώ θέλω να αποκαταστήσω την τάξη και να αποδώσω τιμές στην ομάδα των πέντε ηρωικών συνοδοιπόρων μου που οδήγησαν και βράχηκαν και σε ΕΒΔΟΜΗ χώρα, σε αντίθεση με άλλους που λάκισαν.
Να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους!
Επίλογος
Αυτά έγιναν στο φετινό endurance.
Μαζευτήκαμε, μετρηθήκαμε, μετρήσαμε και τις δυνάμεις μας και αφού είδαμε ότι αντέξαμε, υψώσαμε και φέτος αποφασιστικά το μεσαίο μας δάχτυλο στον αδυσώπητο χρόνο.
Βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι στο τέλος αυτός θα είναι ο νικητής, αλλά μέχρι τότε, γεροί να είμαστε και να ανταμώνουμε, αγαπητοί συνοδοιπόροι !
