Mια συζήτηση με τον…εαυτό μου

Μια ιστορία θα σας πω και μη με παρεξηγήσετε. Δεν έχω λαλήσει λόγω κορονοιού, τέτοιους διαλόγους έκανα και πριν από την εμφάνιση του.

Χθες βράδυ με κάθισε απέναντι του αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που εγώ ονομάζω "Ο Μηχανόβιος ".

"Δε μου λες" με ρωτά "αν τώρα, αυτή τη στιγμή γινόταν άρση των περιορισμών, που θα με πήγαινες ταξίδι;"
"Δώσε μου δύο λεπτά να σκεφτώ " του είπα και άρχισα να ανακαλώ προορισμούς που είχα πάει ή θα ήθελα να πάω.
"Να σου πω" του είπα αφού πήρα λίγο χρόνο "είμαι ανάμεσα στη φύση της Ρουμανίας και στα μουσεία της Πολωνίας ".

Ένα μειδίαμα φάνηκε στο πρόσωπο του που σε συνδυασμό με τις σπίθες που έβγαζαν τα μάτια του προμήνευαν τη μπόρα που θα ακολουθούσε.
"Με έχεις κλεισμένο δύο μήνες τώρα στο σπίτι, με βγάζεις μια βόλτα στα κλεφτά στη γειτονιά και αν είχες τη δυνατότητα να φύγεις τώρα ταξίδι θα με πήγαινες να μυρίζω τη φύση και να χαζεύω μουσεία;"

Είχα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και σωτηρία δεν είχα.
"Στους Δολομίτες θα με πας" ούρλιαξε, όντας εκτός εαυτού. "Στους Δολομίτες να ανεβοκατεβαίνω τα περάσματα από το πρωί μέχρι να πέσει η νύχτα. Στους Δολομίτες, για μια βδομάδα, να βγάλω το άχτι μου, να ξελυσάξω, να βγάλω τα σπασμένα ".

Μαζεύτηκα στην καρέκλα μου, χαμήλωσα το βλέμμα και με σιγανή φωνή του αποκρίθηκα:
"Ότι ζητάει η ψυχή σου θα γίνει, ότι ζητάει η ψυχή σου ".

Αλήθεια, εσείς, για πιο προορισμό θα φεύγατε ....ΤΩΡΑ;