Γιατί μου αρέσει να ταξιδεύω με τη μηχανή

Θυμάμαι καθαρά την αίσθηση που ένοιωθα.

Ένοιωθα … ελεύθερη.

Η αίσθηση της ελευθερίας που μου χάριζε η BMW R 50 του πατέρα μου ως παιδί ήταν ένα από τα καλύτερα δώρα που έχω πάρει. Το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι ήταν στην Κεφαλονιά, Πάσχα και βέβαια ως γνήσιο τέκνο της δεκαετίας του '80 που επιβίωσε της παιδικής του ηλικίας, πραγματοποιήθηκε χωρίς κράνος.  Η άνοιξη εκείνη την χρονιά μου χάρισε όλα τα χρώματά της και όλα αποτυπώθηκαν ανεξίτηλα στο παιδικό μου μυαλό. 

Η πρωινή δροσιά πάνω στο δέρμα μου (ναι φορούσα τζιν σορτσάκι και πέδιλα) με έτσουζε ευχάριστα. Ο αέρας ανακάτευε τα μαλλιά μου και ο πατέρας μου με ενθάρρυνε να τραγουδάω κρατώντας ρυθμό ώστε να είναι σίγουρος  ότι είμαι ξύπνια και δεν θα πέσω από τη μηχανή. Θυμάμαι τη μυρωδιά από τα διυλιστήρια της Ελευσίνας, τα φουγάρα που έστελναν τον καπνό τους ψηλά στον ουρανό και τις φωτιές που έκαιγαν κάνοντας το τοπίο απόκοσμο. Θυμάμαι την στάση στον Ισθμό και τον πατέρα μου να με παίρνει από το χέρι για να μου δείξει τη γέφυρα. Και καθώς ήμουν τυχερή από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου ένα καράβι πέρναγε χαρίζοντας μου και άλλο υλικό για τις μελλοντικές μου αναμνήσεις.  Θυμάμαι να πιάνει βροχή και εμείς να μπαίνουμε κάτω από μια τσιμεντένια γέφυρα γελώντας και τρώγοντας και τα τελευταία σάντουιτς που είχαν απομείνει. Θυμάμαι την ταχύτητα που άνοιξε ο πατέρας  για να μη χάσουμε το πλοίο  στην Κυλλήνη. Και εκεί θυμάμαι απλά να ερωτεύομαι την μεθυστική  αίσθηση του να είμαι «μέσα στην εικόνα». Οι σταγόνες της βροχής έπεφταν απαλά πάνω μου, ο αέρας πάγωνε και έκανε το δέρμα μου να μυρμηγκιάζει, οι μυρωδιές της ελληνικής γης κατέκλυζαν τα ρουθούνια μου και τα χρώματα από τον ουρανό, τα δέντρα και τα λουλούδια ήταν τόσο έντονα που πονούσαν τα μάτια μου. Εκείνη τη στιγμή θαρρώ κατάλαβα τι θα πει « αιωνιότητα» αφού ήμουν σε απόλυτη επαφή με τα πάντα. Κατάλαβα επίσης και την απογοήτευση που ένοιωσα όταν κατέβηκα από τη μηχανή για να μπω στον πλοίο καθώς αυτό που ζούσα τέλειωσε ξαφνικά και εγώ ήθελα να κρατήσει και άλλο.

Τα χρόνια πέρασαν και μέσα σε αυτά ταξίδεψα, πάντα παρέα με τον πατέρα μου, πολλές φορές με τη μηχανή. Και μέσα στην πόλη η μηχανή ήταν το κύριο μέσο για την μετακίνησή μας. Αρκετές φορές βρέθηκα σε συνεργεία και οι άνθρωποι εκεί με φώναζαν «μαστοράκι» αφού ήθελα να βοηθάω και εγώ στο να φτιαχτεί αυτό που είχε χαλάσει, με μοναδικό κίνητρο να βρεθώ πάλι πάνω της. Και να φύγω. 

Γιατί μου αρέσουν τα ταξίδια με τη μηχανή; Πριν ξεκινήσω να γράψω αυτό το κείμενο ούτε και εγώ είχα καταλάβει ακριβώς τους λόγους. Πιστεύω όμως ότι τελειώνοντας το, έχω μια ξεκάθαρη εικόνα: Μου αρέσει να ταξιδεύω με τη μηχανή γιατί δεν με βάζει σε πλαίσιο, γιατί είμαι μέσα στην εικόνα και γιατί με συνδέει με το παρελθόν μου και την αγάπη μου για τον πατέρα μου. 

Σε αυτόν αφιερώνω αυτό το κείμενο.
Σε ευχαριστώ για όλα τα ταξίδια εντός και εκτός.