18 Μαρτίου 2015
Μένουν 2 εβδομάδες για την αναχώρηση μας για την Τυνησία.
Είναι το πρώτο ταξίδι της χρονιάς, και ο προορισμός είναι ονειρικός - περιμένουμε όλοι ( οργανωτές και συμμετέχοντες ) σαν τα παιδάκια που περιμένουν το Πασχαλινό τους δώρο.
Είμαι στο δρόμο, επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη όταν αρχίζουν τα τηλεφωνήματα :
- Είδες τι έγινε στην Τυνησία ;
- Ε...όχι είμαι στο δρόμο. Τι έγινε ;
- Τρομοκρατικό χτύπημα στην Τύνιδα...Χαμός...Νεκροί...
Και δεύτερο, και τρίτο τηλέφωνο...
Η ίδια αγωνία, η ίδια ανησυχία : Και το ταξίδι ; Και τώρα τι κάνουμε ; Δεν θα πάμε ;
21 Απριλίου 2015
Το καράβι “δένει” στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας και αποβιβαζόμαστε αργά – αργά , σαν να θέλουμε το ταξίδι να κρατήσει λίγο ακόμη, σαν να μην το χορτάσαμε...
Όχι, δεν πήγαμε στην Τυνησία καθώς η κατάσταση δεν είχε σταθεροποιηθεί και υπήρχαν προβληματισμοί ως προς την ασφάλεια , πήγαμε όμως στην Ισπανία :
Βαρκελώνη, Τολέδο, Κόρδοβα, Γρανάδα, Σαραγόσα και μια βραδινή επίσκεψη στη Ρώμη ήταν το Πασχαλινό μας δώρο