Η Ρουμανία του σήμερα

«Γνώρισα» τη Ρουμανία από τις διηγήσεις του αδερφού μου. Έξι χρόνια φοιτητής στην ιατρική στην πόλη Cluz, σε χρόνια δύσκολα. Τότε που ο Τσαουσέσκου όριζε τα πράγματα και το χαρτί υγείας ήταν είδος πολυτελείας. Συχνά επισκεπτόμουν την οδό Μάρνη που είχαν την έδρα τους ταξιδιωτικά γραφεία για να του στείλω απορρυπαντικά. Ακόμα και η μάνα μου,
φανατική οπαδός του ρητού «εκεί που στέκει η πέτρα, εκεί χορταριάζει» το πρώτο της ταξίδι έξω από το νησί, στη Ρουμανία το έκανε, μεταφέροντας ως άλλος ντίλερ καθαριστικά και άλλα είδη πρώτης ανάγκης στον αδελφό μου.

Ίσως οι ιστορίες από αυτά τα χρόνια να έχουν ριζώσει για τα καλά στη σκέψη πολλών και να θεωρούν μπανάλ το ταξίδι στη Ρουμανία. Ίσως το παρελθόν να τους στοιχειώνει μέχρι και σήμερα, με αποτέλεσμα να είναι έξω από τους αγαπημένους τους προορισμούς. Επιβιβαστείτε λοιπόν μαζί μου στο ferry που διασχίζει κάθετα το Δούναβη και ας γνωρίσουμε τη Ρουμανία του σήμερα.

Η Ρουμανία του σήμερα όμως έχει καμιά σχέση με αυτή του παρελθόντος. Είναι μια χώρα που αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, κρατώντας παράλληλα, ειδικά στην επαρχία τα παραδοσιακά της χρώματα. Η Ρουμανία του σήμερα είναι η χώρα που με καμάρι περιγράφει η καλή μας φίλη Αντριάνα, που χρόνια τώρα έχει δέσει κάβο στην Ελλάδα.

Είναι η παραδοσιακή πόλη της Sighisoara που εξάπτει τη φαντασία, το Μπρασόβ με το κάστρο του Δράκουλα, είναι το Sibiou, ένα από τα πιο ειδυλλιακά τοπία στην Ευρώπη. Είναι η τοπική κουζίνα με λαχανοντολμάδες, αλλαντικά, τυριά, η παραδοσιακή σούπα με λάχανο και κεφτέδες, η ciobra, η μαμαλίγκα και άλλα πολλά. Είναι η πόλη Pitesti με τη φυλακή-μνημείο άλλων, σκοτεινών εποχών και η Craiova με τα πάρκα και τα παραδοσιακά της κτήρια.

Είναι τα περάσματα Transfagarasan και Transalpina με τις φιδίσιες διαδρομές για γρήγορη οδήγηση και το αλπικό τοπίο. Α, και μην το ξεχάσω, επειδή τα περάσματα αυτά τα ξέρουν απανταχού στην Ευρώπη, έχουμε ξετρυπώσει κάποια μικρότερα, χαμένα μέσα στα δάση, που δεν υστερούν σε ποιότητα και χαρά για παιχνίδι από τα επώνυμα αδέλφια τους.

Στο δρόμο μας προς τη Ρουμανία, ένα προσκύνημα στο Buzludzha, μνημείο του πάλαι ποτέ Βουλγαρικού κομουνιστικού κόμματος, αλλά και στο Veliko Tarnovo, παλιά τσαρική πρωτεύουσα της Βουλγαρίας, είναι απαραίτητες στάσεις για να γνωριστούμε με την ιστορία των γειτόνων μας.

Μη σας τα μαρτυρήσω όλα όμως. Μη χαθεί η έκπληξη. Τα υπόλοιπα τα λέμε στο δρόμο.