Ρουμανία..στα γρήγορα

Στα γρήγορα !

Έχουμε ξανακάνει ταξίδια με οργάνωση της τελευταίας στιγμής αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο…
Ενώ το Σάββατο είχαμε αποφασίσει ότι δεν θα ξεκινήσουμε την Δευτέρα για λόγους δουλειάς (του Sebi ), την Κυριακή το βράδυ στις 22:30 χτυπάει το τηλέφωνο :
– Sebi : Έλα ρε, κανόνισα με την δουλειά, φεύγουμε αύριο? Αρκεί να γυρίσουμε Παρασκευή…
– Εγώ : Εεεεεε…Έχω κανονίσει κάτι για το πρωί που δεν ακυρώνεται…Αν είναι να φύγουμε κατά τις 12:00..και δεν σας πειράζει να φτάσουμε αργά το βράδυ…
– Sebi : Μια χαρά, γιατί και ‘γω έχω ραντεβού για την πράσινη κάρτα αύριο το πρωί στις 10:00…

Αυτό θα πει οργάνωση!!!

Ημέρα 1η | 10 Ιουλίου ’12
Θεσσαλονίκη – Craiova | 550χλμ

Ξέρετε τι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις…Βρεθήκαμε στον δρόμο λίγο μετά το Δερβένι λίγο μετά τις 12:00…Χωρίς αδιάβροχα, χωρίς memory card για την GoPro και όπως ανακάλυψα αργότερα χωρίς και την βάση για την στήριξη της και μερικά άλλα ψιλό-πραγματάκια…

Μόλις περάσαμε τα σύνορα, είχαμε και την πρώτη ευκαιρία να τα πούμε και από κοντά και να πιω και τον πρώτο καφέ της ημέρας καθώς με το πρωινό τρέξιμο δεν πρόλαβα…Τον Γιάννη δεν τον ήξερα, αλλά εμπιστεύτηκα τον Sebi στο ότι δεν θα είχε πρόβλημα με τα πολλά χιλιόμετρα και την μη-οργάνωση…

Τραβήξαμε Βόρεια, προσπερνώντας δεκάδες φορτηγά και έχοντας πάντα το νου μας για τα μπλόκα της Βουλγάρικης Αστυνομίας που δεν ήταν και λίγα…
Περάσαμε το Sadanski, τα όμορφα στενά της Kresna και φτάσαμε στο Blagoevgrad την ώρα που άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς, οπότε καταφύγαμε σε βενζινάδικο στην είσοδο της πόλης.
Η μπόρα πέρασε σε 10 λεπτά ( έτσι νομίζαμε τουλάχιστον ) και ξαναβρήκαμε στο δρόμο, προσπαθώντας να κερδίσουμε λίγο χρόνο καθώς είχαμε πολλά χιλιόμετρα ακόμη μπροστά μας. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα οδηγούσαμε μέσα σε μια απίστευτη μπόρα με πολύ βροχή και τρελό αέρα και μην βρίσκοντας κάπου προστατευμένα να σταματήσουμε άμεσα, συνεχίσαμε προσεκτικά για 15 ακόμη λεπτά μέχρι που συναντήσαμε ξανά τον ήλιο σε ένα μικρό χωριουδάκι…

Καθαρίσαμε τις ζελατίνες από την λάσπη ( από τα προπορευόμενα οχήματα καθώς περνούσαμε κομμάτια με έργα για την διαπλάτυνση του δρόμου ) και καρφί για Σόφια…
Πολύ σύντομα μπήκαμε στο καινούριο κομμάτι του δρόμου με τις 2+2 λωρίδες και σε συνδυασμό με την λιακάδα το ηθικό μας ανέβηκε. Φτάσαμε έξω από την Σόφια και από κοινού αποφασίσαμε να μην πάρουμε τον προτεινόμενο από Google maps και GPS δρόμο, αλλά ένα άλλο, πολλά υποσχόμενο που θα μας έβγαζε από μια λίγο πιο σύντομη αλλά πιο γραφική διαδρομή στην Mezdra.

Πήραμε τον Βόρειο περιφερειακό της Σόφιας – στην ουσία έναν στενό δρόμο με 1+1 λωρίδες και πολλά φορτηγά, γεμίσαμε βενζίνη και χάσαμε την έξοδο που ψάχναμε….Λίγο παρακάτω σταματήσαμε σε μπλόκο της αστυνομίας για πληροφορίες. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησαν να μας πείσουν να πάμε από τον κεντρικό, αλλά εμείς εκεί…μικρό δρόμο με στροφές θέλαμε! Η στροφή που χάσαμε ήταν 1 χλμ πίσω και ήταν απόλυτα λογικό να μην την δούμε καθώς ήταν ένα μικρό δρομάκι ανάμεσα σε δυο οικόπεδα που οδηγούσε στο Novi Iskar.

Ο δρόμος αυτός, αν και όταν τελειώσουν τα έργα θα είναι εκπληκτικός, για την ώρα όμως είναι απαράδεκτος και εκνευριστικός : Όπου υπήρχε λακκούβα ή ανωμαλία, η άσφαλτος έχει κοπεί και αφαιρεθεί σε παραλληλόγραμμα κομμάτια με κάθετα τοιχώματα βάθους μερικών εκατοστών – πολύ δύσκολο να τα αποφύγεις όλα και επικίνδυνο για τις ζάντες το να πέφτεις μέσα ( βασικά η έξοδος…). Κάναμε έτσι κοντά στα 50χλμ, απλά και μόνο για να κάνουμε σχεδόν άλλα 40χλμ με συνεχόμενες τεράστιες λακκούβες, που δεν μας άφησαν να απολαύσουμε την διαδρομή και την θέα που ήταν ενδιαφέρουσα, καθώς ο δρόμος ακολουθούσε την ροή του ποταμού Iskar πότε χαμηλά και πότε ψηλά δίπλα στις όχθες.

Βρήκαμε στον κεντρικό δρόμο ( Ε-79 ) λίγο πριν την Mezdra, και ευτυχώς ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Πολύ σύντομα περάσαμε έξω από την Vratsa και στρίψαμε βόρεια για το Oryahovo απ’ όπου θα περνούσαμε τον Δούναβη με ferry.
Αυτό το κομμάτι του δρόμου ήταν εύκολο και άνετο, με φαρδύ δρόμο, μεγάλες ευθείες και λίγη κίνηση οπότε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και οδηγώντας ανάμεσα σε απέραντες εκτάσεις με ήλιους, φτάσαμε στο “λιμάνι″ του Oryahovo λίγο πριν την δύση του ηλίου..
Για μια ακόμη φορά ο “έλεγχος” στο τελωνείο ήταν τυπικός, αφού δείξαμε μόνο διαβατήρια / ταυτότητες χωρίς καν να βγάλουμε τα κράνη! Βγάλαμε εισιτήρια ( €3 το άτομο + €3 η μηχανή ), και με τον κλασσικό τρόπο βρεθήκαμε πρώτοι στην ουρά για επιβίβαση, η οποία όμως θα καθυστερούσε λίγο…

[ibox type=”info”]Το ferry στο Oryahovo δεν έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά φεύγει όταν γεμίσει. Αυτό φυσικά ισχύει και για τις δυο πλευρές, οπότε….
Αν είστε άτυχοι, μπορεί να περιμένετε και καμία ώρα, ιδιαίτερα το βράδυ που δεν έχει κίνηση. Αντίθετα, αν έχει πολύ κίνηση, χρησιμοποιείται και δεύτερο ferry, όπως μας συννέβει στην επιστροφή.
Η διαδρομή δεν διαρκεί πάνω από 10 λεπτά, αλλά μπορεί να χρειαστεί άλλο τόσο για να “δέσει″ το ferry…
Μπορείτε να πληρώσετε σε EUR και USD και στις δυο πλευρές και φυσικά στο εκάστοτε τοπικό νόμισμα ( Λέβα και Λέι )[/ibox]

Αφού περιμέναμε γύρω στη μισή ώρα να εμφανιστεί το ferry ( για να γεμίσει από απέναντι ) μπήκαμε με τις μηχανές μπροστά-μπροστά, ανάμεσα σε ανυπόμονους Ρουμάνους με πανάκριβα αυτοκίνητα και σμήνη από τεράστια απειλητικά κουνούπια. Αφού μπήκαν όλοι όσοι περίμεναν στην ουρά, περίσσεψε λίγος χώρος, και για να μην πάει χαμένος, περιμέναμε…Ευτυχώς μετά από κανένα 10λεπτο εμφανίστηκε μεγάλο φορτηγό που γέμισε το κενό και φύγαμε προς Ρουμανία.

Ο έλεγχος ξανά κράτησε 1 λεπτό, και στην επόμενη ουρά για την βινιέτα δεν χρειάστηκε καν να περιμένουμε αφού οι μηχανές δεν πληρώνουν ( όπως και στην Βουλγαρία ). Έτσι, μες το μαύρο σκοτάδι ξεκινήσαμε με κατεύθυνση την Craiova, 70χλμ μακρυά. Αν βρίσκαμε κανένα αξιοπρεπές ξενοδοχείο πιο μπροστά, θα σταματούσαμε για να αποφύγουμε την νυχτερινή οδήγηση.

– Να προσέχετε τα κάρα και τα ποδήλατα την νύχτα ! (Τηλεφωνική συμβουλή από τους γονείς του Sebi)
Δεν είχαμε κάνει ούτε δυο χιλιόμετρα από το λιμάνι και συναντήσαμε το πρώτο κάρο – Ευτυχώς ο δρόμος ήταν άδειος και είχα την μεγάλη σκάλα αναμμένη αλλιώς θα φορτωνόμασταν και οι τρεις στα άχυρα…

Συνεχίσαμε προσεκτικά, περνώντας από χωριά με ελάχιστο φωτισμό και ανθρώπους να κάθονται σε παρέες στο σκοτάδι έξω από τις πόρτες των σπιτιών. Είδαμε επίσης αρκετές “κυρίες” αλλά και κοριτσάκια ( και 1-2 αγοράκια! ) να κάνουν σινιάλο με μικρούς φακούς πίσω από δέντρα ή σε σταυροδρόμια στα περαστικά οχήματα…

Χωρίς απρόοπτα φτάσαμε στην Craiova λίγο πριν τις 23:00, κάναμε μια βόλτα στο κέντρο και αφού το Hotel Park που βρισκόταν σε βολικό σημείο είχε δωμάτια, αποφασίσαμε να μείνουμε εκεί. Το ξενοδοχείο ήταν λίγο παλιομοδίτικο αλλά τα δωμάτια μεγάλα, με A/C και καθαρότατα…
Μετά από ένα γρήγορο μπανάκι κατεβήκαμε στο κέντρο – 5 λεπτά με τα πόδια – όπου πήραμε κάτι για φαγητό, μπύρες και νερό από ένα “NON-STOP” και βολτάραμε στην πλατεία που είχε κίνηση παρ’ όλο που είχε πάει ήδη μία και…Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και γυρίσαμε για ύπνο, καθώς την επομένη μας περίμενε η Transalpina!